Indo’s in den Haag

Men zegt weleens den haag is de weduwe van Indië, zoals onze njonja Wieteke wel eens zong.
Ik ben er veel geweest en ook in de stad en natuurlijk ook tijdens de pasar malams waar je inderdaad kapitalen kwijt bent voor weinig, het doet mij aan het nummer van Dire Straits denken, money for nothing.
Voor een nietszeggend hapje reis met wat karige groenten en vlees bij gerechten, betaal je het tienvoudige van het eten in een eerste klas restaurant. In hoeveelheden gemeten maar ook kwalitatief.
Het wordt geserveerd op een plastic bordje net genoeg om jouw honger gevoel een beetje te stillen, ik zeg een beetje, want als je een grote eter bent, ga je weer naar de balie en betaal je weer, voor het kleine hapje.
Nou en dan moet je met een gezin gaan zeg, adoeh, je gaat arm naar buiten en je kunt amper het parkeergeld betalen, zonder ergens van iemand te lenen.
Nu gaat het erom dat men zegt, den haag is een indo stad, nou echt niet hoor. Tegenwoordig zie ik van alles behalve indo’s lopen en als die er lopen doen acht van de tien die je tegenkomt alsof je van mars komt.
Haagse kak noemen wij dat en dat is niet alleen bij de Nederlandse Hagenaars, ook overgeslagen en in ergere mate op de indo’s.
Zo was ik tijdens de manifestatie enkele jaren geleden in den Haag en kwam ook mijn gemeenschapsgenoten tegen in de diverse omringende cafeetjes, ze keken je aan alsof je van de maan komt. Schuw en zo van, adoeh, ik hoor niet bij die groep hoor, Hollanders, zien jullie dan niet dat ik niet bij hun hoor, hoorde ik hun denken. En dat terwijl ik nota bene ook voor hun belangen op het plein met een paar medestanders en heel veel Nederlanders sta te blauwbekken, want het was koud.
NU is dat een verleden tijd, de tegenwoordige tijd is net zo.
Ik wandel in het centrum waar het bijna letterlijk zwart van de mensen was, ik zag bijna geen blanke koppen meer, hoe voelt een toerist zich hier dacht ik bij me zelf. Stel je voor je gaat vanuit Australië naar Nederland en je denkt hier blanken tegen te komen, kom je in den haag en daar zie je veel Arabische opschriften, allerlei vreemde Afrikaanse talen hoor je en ook hoofddoeken en mannen in jurken lopen.
Wat zou je dan denken? Goh ben ik in Egypte, Jordanië of Marokko? Nou zo denk ik dan ook, maar gef neks deze, ik wandel door en om mij heen kijk ik mijn ogen uit als er een blank meisje of vrouw langs mij loopt. Dan is het net of je tussen de shoarma, een aardappelgerecht krijgt voorgeschoteld.
Op zich is een multiculturele samenleving heel goed, maar het is in ons land wel erg snel gegaan, zo snel dat ik als vreemdeling uit de oost die hier als eerst allochtoon werd weggekeken, moet wennen.
Al die jaren zag ik met mijn indo ogen de wereld om mij heen snel veranderen, waar ik eerst de enige bruine of zwarte was, zo ben ik nu in de meerderheid en wordt de kaaskop zoals wij dat toen uit protest benoemen, zeldzamer en zeldzamer. In feite hebben de Nederlanders en wij als Indo’s een gemeenschappelijke factor, wij worden zeldzamer in dit land. Spoedig zijn wij beide die een gemeenschappelijke factor hebben, de kolonie Indonesië van toen, geheel verdwenen en zal dit land puur en louter bestaan uit een mengelmoes van allerlei Arabische volkeren en stammen.
Je houdt het niet tegen denk ik dan maar.
Maar nu de indo’s uit den haag, ze zijn er wel hoor, al is het mondjes maat.
Ik kwam er een paar zeldzame exemplaren tegen, een man en vrouw die aan het winkelen zijn, stonden voor de etalage en de vrouw zegt tegen de man op zijn Indisch, ach, kijk toch ventje, zo mooi die kleur jurk. Hij: Eh, Fien, ga dan passen en als past, je koopt gewoon.
Ik stond er naast en kon het niet laten door te zeggen, Eh tante Fien, het zal u goed staan.
Beide draaien zich naar mij om en ik zag de weerstand in hun ogen, ze zeggen niets maar liepen verder en ik hoorde nog, “ die indo’s, ze blijven ook echt indo’s”.
Ik dacht bij mijzelf, de grootse typering van de indo zijn jullie zelf. Keek hun verward en verbaasd aan, tjonge als er sprake is van kak figuren dan zijn zij het wel dacht ik zo.
Ze zijn niet alleen hoor, en of het nou typerend is voor de Haagse Indo, ik weet het niet maar, de gevallen die ik heb meegemaakt doen mij het wel een beetje geloven.
Natuurlijk mag ik niet generaliseren en misschien is dit ook wel een typische indotrek, jezelf boven jouw soortgenoten stellen, het er niet bij willen horen, het afgeven op jouw eigen soort genoten.
Ja, zich beter voelen dan de andere terwijl er thuis gewoon nasi gegeten wordt.
Ik heb soms mijn buik vol van als die idioterie om zich een status aan te meten onder mijn gemeenschap genoten. Het doet mij denken aan wat een vriend van mij zei, de Indonesische cultuur is er een van: “het ken mij neks schelen”.
Jammer maar er zit ook een deel van in ons, zoals ik in een eerder epistel heb geschreven. Het is realiteit, maar er zijn gelukkig ook vele gemeenschapgenoten die in mijn ogen de echte Indo mentaliteit hebben en dat is, ajo bersama sama, (Kom verenigen wij ons) maar dat zijn er echter…………………………………..wel weing hoor, het overgrote deel is los zand.
Dus wat moet ik zeggen, een Indische gemeenschap? Gemeenschap is in mijn ogen een soort eenheid van gelijksoortigen. Nee, dat is geenszins waar, iedere keer betrap ik mij zelf dat ik teleurgesteld ben, en verwonderd eigenlijk, want waar ben je als je niet eens jouw eigen soortgenoten als gelijke kunt beschouwen?
Ik was in den Haag, maakte kennis met……Indo’s in den haag.


Albert van Prehn (ICM MODERATOR) 2 mei 2011.